Jo ,jo, jo

Wööd un Tön: Hans-Jürgen Jansen

Kölsche Fassung

Jo ,jo, jo

Mer wesse nit, wat han de Lück gesproche,
wie Römer hatte hee noch et Regalt.
Doch die han denne Kölsche och versproche,
dat niemols weed Lating vür Kölsch gestallt.

Un späder, wie dann ander Völker kome,
brahte die ehr eige Sproche met.
Mer han ens av un zo jet üvvernomme,
dat wood verkölsch,
su blevv uns Kölsch komplett.

Jo, jo, jo, mir spreche widder Kölsch !
Jo, jo, jo, su gään un unverfälsch.
Jo, jo, jo, mir han et widder drop,
et hät sich widder fass gesetz –
en der Lück ehr Bälg
un trick vum Hätz bes en der Kopp
uns Muttersproch, ech Kölsch.

Un dann vür ungefähr zweihundert Johre,
wor zo Besök bei uns och dä Franzus.
Die Lück us Frankreich nor ganz koot hee wore,
e paar Wööd blevve doch bei uns zo Hus.

Hochdeutsche Fassung

Ja, ja, ja

Wir wissen nicht, was haben die Leute gesprochen,
als Römer hier noch hatten die Oberhand.
Doch die haben den Kölnern auch versprochen,
dass niemals wird Latein vor Kölsch gestellt.

Und später, als dann andere Völker kamen,
brachten die ihre eigenen Sprachen mit.
Wir haben mal ab und zu etwas übernommen,
das wurde verkölscht,
so blieb unser Kölsch komplett.

Ja, ja, ja, wir sprechen wieder Kölsch!
Ja, ja, ja, so gern und unverfälscht.
Ja, ja, ja, wir haben es wieder drauf,
es hat sich wieder festgesetzt -
in den Körpern der Leute
und zieht vom Herz bis in den Kopf
unsere Muttersprache, echtes Kölsch.

Und dann vor ungefähr zweihundert Jahren,
war zu Besuch bei uns auch der Franzose.
Die Leute aus Frankreich waren nur ganz kurz hier,
ein paar Wörter blieben doch bei uns zu Hause.

Die hochdeutsche Fassung mit freundlicher Genehmigung der Akademie för uns kölsche Sproch

kurzes Hörbeispiel:


Impressum
Kontakt