Meister Gerhard

Wööd un Tön: Hans-Jürgen Jansen

Kölsche Fassung

Meister Gerhard

Meister Gerhard steiht huh op nem Kran.
Do kütt e Frembche direk op en aan.
Dat größ un stallt sich zackig en Pos.
Singe räächte es vum Pääd ene Foß.

Däm Kääl singe Mantel es zennober rud.
Si Geseech es blass, hä süht us wie der Dud.
Un winke deit do op singem Hot
En Fedder vum Hahn, su rud wie Blod.
Meister Gerhard pass op,
söns wees do hügg noch gefopp.

Dat Frembche säht, ich bau ’ne Baach.
För mich es dat kein besonder Saach.
Flöcker noch wie do dinge Dom.
Ich ben ’ne Meister un han e Diplom.
Meister Gerhard pass op,
söns wees do hügg noch gefopp.

Vun Trier holl ich dat Wasser eraan.
Un schwemm em Baach dann stolz wie ’ne Schwan.
Bes do nit fäädig, krig ich ding Siel
un nemm se met en ming Domizil.

“Die Wett hald ich !“ röf Gerhard un laach.
Hä gläuv, ’ne Trick hät dä Kääl nit bedaach.
Dann domet et Wasser och laufe kann,
müsse Löcher en’t Rühr, do denk e nit draan.
Meister Gerhard pass op,
söns wees do hügg noch gefopp.

Dä Kääl es fott un Gerhard es fruh.
Hä vergiss dat Frembche, die Wett suwiesu.
Doch wie hä ens widder steiht op däm Kran
Süht e unge ne Baach met nem Schwan.
Meister Gerhard pass op,
söns wees do hügg noch gefopp.

Sing Siel nit ze gevve, stööz hä sich erav.
Dä Schwan in zo packe grad esu schaff.
Un nimmp, mer kann nit sage wie schnell,
Sing älendig Siel met sich en de Höll.
Meister Gerhard pass op,
söns wees do hügg noch gefopp.

Hochdeutsche Fassung

Meister Gerhard

Meister Gerhard steht hoch auf einem Kran.
Da kommt ein Fremder direkt auf ihn zu.
Er grüßt und stellt sich zackig in Pose.
Sein rechter ist ein Pferdefuß.

Der Mantel des Kerls ist zinnoberrot.
Sein Gesicht ist blass, er sieht aus wie der Tod.
Und winken tut da auf seinem Hut
eine Feder vom Hahn, so rot wie Blut.
Meister Gerhard, pass auf,
sonst wirst du heute noch veralbert.

Der Fremde sagt, ich baue einen Bach.
Für mich ist das keine besondere Sache.
Schneller noch, als du deinen Dom.
Ich bin ein Meister und habe ein Diplom.
Meister Gerhard, pass auf,
sonst wirst du heute noch veralbert.

Von Trier hole ich das Wasser heran.
Und schwimme im Bach dann stolz wie ein Schwan.
Bist du nicht fertig, bekomme ich deine Seele
und nehme sie mit in mein Domizil.

"Die Wette halte ich!" ruft Gerhard und lacht.
Er glaubt, einen Trick hätte der Kerl nicht bedacht.
Denn, damit das Wasser auch laufen kann,
müssen Löcher ins Rohr, da denkt er nicht dran.
Meister Gerhard, pass auf, ´
sonst wirst du heute noch veralbert.

Der Kerl ist fort und Gerhard ist froh.
Er vergisst den Fremden, die Wette sowieso.
Doch als er mal wieder steht auf dem Kran
sieht er unten einen Bach mit einem Schwan.
Meister Gerhard pass auf,
sonst wirst du heute noch veralbert.

Seine Seele nicht zu geben, stürzt er sich hinab.
Der Schwan ihn zu packen gerade so schafft.
Und nimmt, man kann nicht sagen wie schnell,
seine elendige Seele mit sich in die Hölle.
Meister Gerhard, pass auf,
sonst wirst du heute noch veralbert.

Die hochdeutsche Fassung mit freundlicher Genehmigung der Akademie för uns kölsche Sproch inkl. Änderungen durch den Autor.


Impressum
Kontakt