Dich

Wööd un Tön: Hans-Jürgen Jansen

Kölsche Fassung

Dich

Zo dir föhlt’ ich mich hingetrocke.
Do deis och nie ens jet verbocke.
Glöcklicher kunnt ich nit mih levve.
Doch do gings fott -
alles wor kapodd.
Do woodt mer klor, ich weed
d i c h – niemols mih vergesse,
d i c h – han ich immer noch su gään
op d i c h – wor ich raderdoll versesse.

En minger Siel, do ben ich mer secher,
föhl ich nor dich, dat mäht mich richer.
Dann do häs alles, wat ich bruche.
Do nohms mi Hätz.
Un häs et esu verletz.
Do woodt mer klor, ich weed
d i c h – niemols mih vergesse,
d i c h – han ich immer noch esu gään,
op d i c h – ben ich immer noch esu versesse.

En mir brennt immer noch Verlange.
Sag mer, woröm bes do gegange!

Hochdeutsche Fassung

Dich

Zu dir fühlte ich mich hingezogen.
Du verbockst auch nie mal etwas.
Glücklicher konnte ich nicht mehr leben.
Doch du gingst weg -
alles war kaputt.
Da wurde mir klar, ich werde
d i c h – niemals mehr vergessen,
d i c h – habe ich immer noch so gern
auf d i c h – war ich wie verrückt versessen.

In meiner Seele bin ich mir sicher,
fühle ich nur dich, das macht mich reicher.
Denn du hast alles, was ich brauche.
Du nahmst mein Herz.
Und hast es so verletzt.
Da wurde mir klar, ich werde
d i c h – niemals mehr vergessen,
d i c h – habe ich immer noch so gern
auf d i c h – war ich wie verrückt versessen.

In mir brennt immer noch Verlangen.
Sag mir, warum bist du gegangen!

Die hochdeutsche Fassung mit freundlicher Genehmigung der Akademie för uns kölsche Sproch


Impressum
Kontakt