Weggschnapp

Wööd un Tön: Hans-Jürgen Jansen

Kölsche Fassung

Weggschnapp

Nix ze drinke, nix ze esse
un ganz allein.
Dat es et Engk.
Drömeröm kei Leech, kei Finster,
nor bläcke Stein
un huh Wäng.

De Weggschnapp wor en fiese Blech.
Wä dodren soß, däm ging et schlääch.
En däm Kaschott hing vun der Deck
an ’nem Streck ’ne leck’re Wegg.
Un dodrunger stundte deef
en ’nem Loch de Metzer stiev.
Wä dann sprung, kom schwer zerlaht
en der Rhing, gereech op „Kölsche Aat“.

Die Weggschnapp wor de hüchste Strof,
die et nor en Kölle gov.
Dann wä do soß, dä woss genau,
nor der Wegg, dä wor för lau.
Doch, hald nit ganz, denn för der Wegg
bliev et Levve op der Streck.
Dat wor jo och der ganze Senn,
doröm soß mer en der Weggschnapp dren.

Su wor dat fröher, jo leev Lück.
Dat litt ald dausend Johr zoröck.
Der moderne Strofvollzog
es dogäge off nor ’ne Bedrog.
Denn eins dat bliev och hügg gewess:
Die Kleine fängk mer, die krige Ress.
Die Große kaufe sich flöck frei,
es dat nit en flidige Lumperei !?

Hochdeutsche Fassung

Weggschnapp

Nichts zu trinken, nichts zu essen
und ganz allein.
Das ist das Ende.
Drumherum kein Licht, kein Fenster,
nur blanker Stein
und hohe Wände.

Die "Weggschnapp" war ein hässliches Gefängnis.
Wer darin saß, dem ging es schlecht.
In der Zelle hing von der Decke
an einem Strick ein leckerer Weckmann.
Und darunter standen tief
in einem Loch die Messer steif.
Wer dann sprang kam schwer zerlegt
in den Rhein, gerecht auf "Kölsche Art".

Die "Weggschnapp" war die höchste Strafe,
die es nur in Köln gab.
Denn wer da saß, der wusste genau,
nur der Weckmann war umsonst.
Doch halt, nicht ganz, denn für den Weckmann
blieb das Leben auf der Strecke.
Das war ja auch der ganze Sinn,
darum saß man in der "Weggschnapp" drin.

So war das früher, ja liebe Leute.
Das liegt schon tausend Jahre zurück.
Der moderne Strafvollzug
ist dagegen oft nur Betrug.
Denn eines das bleibt auch heute gewiss:
Die Kleinen fängt man, die kriegen Prügel.
Die Großen kaufen sich schnell frei,
ist das nicht eine hässliche Lumperei?

Die hochdeutsche Fassung mit freundlicher Genehmigung der Akademie för uns kölsche Sproch inkl. Änderungen durch den Autor.


Impressum
Kontakt